Περιστατικό: Κακοποίηση τίτλος: «Η

Περιστατικό: Κακοποίηση τίτλος: «Η έλξη μου στη βία»

ΟΝΟΜΑ: Μερόπη ΗΛΙΚΙΑ: 52

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Γιατρός

Οικογενειακή κατάσταση : Παντρεμένη με 3 παιδιά

Από την ψυχολόγο Πέγκυ Πελώνη 

Χρόνια ζούσα έναν εφιάλτη, που όμως ήταν τόσο οικείος· δεν ήξερα πώς να υπάρχω χωρίς αυτόν. Είμαι μια πολύ επιτυχημένη γιατρός με πολλή αγάπη για τους συνανθρώπους που υποφέρουν. Αφιέρωσα τη ζωή μου στην προσφορά και ανακούφιση των άλλων. Κέρδισα το σεβασμό των συναδέλφων μου και την αγάπη πολλών ασθενών μου. Όμως στο γάμο μου ήμουν μια γυναίκα κακοποιημένη. Αφησα τον εαυτό μου να εξευτελίζεται καθημερινά και το χειρότερο ήταν ότι πίστευα άτι το άξιζα. Με κυρίευαν οι ενοχές ότι εγώ το προκαλούσα. Σκεφτόμουν καθημερινά ότι αν ήμουν καλύτερη μαγείρισσα, καλύτερη ερωτική σύντροφος, περισσότερο υπομονετική, λιγότερο κουραστική, δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά. Ο άνδρας μου ήταν κι αυτός γιατρός. 'Οταν γνωριστήκαμε δεν ξεκολλούσε ο ένας από τον άλλον. Με κοίταζε στα μάτια, διεκδικούσε τις ελεύθερες ώρες μου, με γέμιζε δώρα κι έδειχνε να παθιάζεται μαζί μου σε κάθε ματιά. Όταν παντρευτήκαμε, η ζήλια που μέχρι τότε με κολάκευε έγινε ανυπόφορη. Σταματήσαμε να κάνουμε παρέα με άλλα ζευγάρια, γιατί θεωρούσε ότι οι άνδρες με φλέρταραν, παρακολουθούσε τα τηλέφωνά μου και τα ένα-δυο κατά λάθος χαστούκια άρχισαν να γίνονται μπουνιές και κλοτσιές που πάντα βέβαια συνοδεύονταν από χυδαίες βρισιές.

'Οταν έμεινα έγκυος, μια του μπουνιά με έριξε αναίσθητη και οι κλοτσιές που ακολούθησαν έγιναν η αιτία να χάσω το παιδί που κυοφορούσα. Αποφάσισα να φύγω αλλά με ικέτευσε, υποσχέθηκε να αλλάξει, ορκιζόταν ότι φερόταν έτσι από την πολλή αγάπη και το πάθος του για μένα. Τον πίστεψα, επέστρεψα και για λίγο τα πράγματα ηρέμησαν. Έμεινα πάλι έγκυος, αυτή τη φορά ήταν δύσκολη εγκυμοσύνη και χρειάστηκε να μείνω στο κρεβάτι τους τελευταίους τρεις μήνες.

Η ένταση κορυφώθηκε και πάλι, οι βρισιές εντάθηκαν. Σκεφτόμουν πάλι ότι θα αλλάξει όταν έρθει στη ζωή το παιδί. Αλλά όταν αυτό έγινε, η ζωή μου, η ζωή μας έγινε μια κόλαση. Αν έκλαιγε το παιδί, έφταιγα εγώ, αν δεν έτρωγε, αν αρρώσταινε, έφταιγα εγώ. Μέχρι που μια μέρα, πάνω σε έναν καβγά μας, με χτύπησε ανελέητα, άρπαξε το παιδί και το πέταξε με δύναμη στην κούνια του. Ευτυχώς τα μαλακά του παιχνίδια και οι κουβέρτες σταμάτησαν το κακό. Αυτό, όμως, με οδήγησε να φύγω και να μην κοιτάξω πίσω. Με πήγε στα δικαστήρια, με απείλησε, με ικέτευσε αλλά δεν επέστρεψα

Μετά την αρχική ανακούφιση, άρχισα να βιώνω ένα ατέλειωτο κενό και μια βαθύτατη θλίψη. Αναγκάστηκα να παίρνω φάρμακα για να καταφέρω να λειτουργώ στη δουλειά μου, όμως χειροτέρευα. Μια πολύ καλή φίλη με έπεισε να επισκεφτώ έναν ψυχίατρο/ψυχοθεραπευτή. Με δυσκολία το έκανα. Έπρεπε να βγω απ’ αυτήν την εσωτερική κόλαση που είχε γίνει πια τρόπος ζωής και να καταλάβω γιατί επέτρεψα τόση βία στη ζωή μου.

Ανακαλέσαμε το παρελθόν μου για να βρούμε τη ρίζα τον προβλήματος. Σννειδητοποίησα ότι μεγάλωσα μέσα στη βία και ότι αυτή η κατάσταση ήταν τόσο γνώριμη που μπορεί και να την αναζητούσα. Κατάλαβα ότι η μητέρα μου ήταν μια ψυχικά άρρωστη γυναίκα που έριχνε τις ευθύνες για τη δυστυχία της σ’ εμένα. Η σημαντικότερη παιδική μου ανάμνηση ήταν η εξής: Θυμάμαι ότι ήμουν 4 χρόνων, στολίζαμε το δέντρο εν όψει Χριστουγέννων. Πήγα να βάλω ένα στολίδι και δεν τα κατάφερα, κοίταξα τη μαμά μου για βοήθεια, αλλά φοβόμουν να της το ζητήσω. Τότε εκείνη με σκοτεινό κι απόμακρο βλέμμα μου είπε: «Εσένα δεν θα σου φέρει δώρο ο Αγιος Βασίλης γιατί είσαι διαβολοκόριτσο. Όταν γεννήθη-κες με έκανες να υποφέρω τόσο που σου έδωσα την κατάρα μου. Εύχομαι να υποφέρεις σε όλη σον τη ζωή, όπως εγώ όταν σε γέννησα». Χωρίς δεύτερη κονβέντα άρπαξε το δέντρο, το ξεστόλισε και πέταξε τα στολίδια πάνω μον. Εμεινα ακίνητη από το φόβο μου. Η μητέρα μου κατάφερε να φοβάμαι τη σκιά μου, να προσπαθώ απεγνωσμένα να γίνω καλύτερη, αφού ένιωθα ένα τίποτα και να συμπάσχω αφάνταστα με τον ανθρώπινο πόνο. Έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, μα η σκέψη της ακόμα με γεμίζει τρόμο. Ακόμα δουλεύω με τον εαυτό μου για να καταφέρω να τη συγχωρέσω, μήπως και λυτρωθώ επιτέλους. Εν τω μεταξύ ξαναπαντρεύτηκα, έκανα δύο ακόμα παιδιά. Συχνά ξυπνάω στον ύπνο μου κοιτάζω τον άνδρα μου και αναρωτιέμαι πότε θα γίνει βίαιος.

Μέχρι στιγμής όμως δεν συμβαίνει. Τολμώ να πω ότι κατάφερα να αλλάξω την πορεία της ζωής μου, αλλά και τον παιδιού μον. Τολμώ να κάνω όνειρα, να φροντίζω τον εαυτό μου, τολμώ να νιώθω ότι τελικά αξίζω.

Η βία που υπέστη η Μερόπη σε όλη της τη ζωή αλλά και τα συναισθήματά της  για τον εαυτό της και οι αντιλήψεις  της για τη ζωή καθρεφτίζονται στις παιδικές της αναμνήσεις.

Οι παιδιά αναμνήσεις είναι παράθυρα που μας επιτρέπουν να δούμε ότι το παρελθόν έχει σημαδέψει το παρόν μας. Παράλληλα, μας βοηθούν να ανοίξουμε την πόρτα στο μέλλον και να αποφασίσουμε κατά πόσο θέλουμε να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία, μια πορεία που θα οδηγήσει σε παρόμοιες καταστάσεις ή κατά πόσο θέλουμε να ρισκάρουμε την αλλαγή. Όταν έπειτα από καιρό η Μερόπη διηγούνταν την ίδια ανάμνηση, αυτό που είχε αλλάξει ήταν η εικόνα του εαυτού της, η ανάμνηση του εαυτού της σαν μια γυναίκα που μάχεται να φέρει την αλλαγή ήταν πιο έντονη από την εικόνα του θύματος. Δηλαδή η αυτοεκτίμησή της είχε αναπτυχθεί και η ίδια παίρνοντας την ευθύνη έπαψε να θεωρεί τους άλλους υπεύθυνοί για τη ζωή της και κατάφερε να λυτρωθεί από νοσηρές σχέσεις.

Results (Albanian) 1:

Titulli abuzim:: Incident "tërheqja ime dhunës" EMRI: Merope MOSHA: 52 PROFESIONI: Doktor Statusi martesor: I martuar me tre fëmijë nga psikologu Peggy Peloni  vjet kam jetuar një makth, por që ishte aq e njohur, unë nuk e di se si të ekzistojë pa atë. Unë jam një mjek shumë i suksesshëm me shumë dashuri për qeniet njerëzore që vuajnë. Kam kaluar jetën time në furnizimin dhe lehtësimin e të tjerët. Kam fituar respektin e kolegëve të mi dhe dashurinë time për shumë pacientë. Por në martesën time unë kam qenë një grua goditet. Unë le veten time të poshtëruar çdo ditë dhe më e keqja ishte se kam besuar kam merituar kalin. Me fajin newfound se bëj atë. Mendova çdo ditë se në qoftë se unë gatuaj, partnerin më të mirë më të mirë seksuale, më të durueshëm, më pak i lodhshëm, nuk do të ndodhë gjithçka. Burri im ishte gjithashtu një mjek. Kur u takuam asnjë lëkurë off nga njëri-tjetri. Me sytë e ndezur, duke pretenduar kohën time të lirë, e mbushur me dhurata dhe dukej i fiksuar me mua në çdo shikim. Kur ne u martuam, xhelozi deri atëherë me ëmbëlsinë u bë e padurueshme. Ne u ndal për të bërë miq me çifte të tjera, sepse ai konsiderohet se burrat me courted shikuar telefonat e mi dhe një çift aksidentalisht godet bë grushta dhe shkelma e cila natyrisht shoqëruar gjithmonë me fyerje turpshme. Kur kam marrë shtatzënë, një grusht hodhi mua pandërgjegjshëm dhe kicking që pasuan ishin shkaku për të humbur fëmija shtatzënë. I vendosur të largohet, por ai iu lut mua, premtoi se do të ndryshojë, u betua se kjo ishte gjoja dashuri dhe pasion për mua. Unë kam besuar atij, unë u kthye për një kohë gjëra të qetësuar. Unë kam qenë shtatzënë përsëri, këtë herë ajo ishte shtatzëninë e vështirë dhe kishte për të qëndruar në shtrat tre muajt e fundit. Tensioni arriti kulmin përsëri, sharjet intensifikuar. Mendova përsëri se do të ndryshojë kur ai vjen në jetë në fëmijës. Por, kur kjo ndodhi, jeta ime, jeta jonë u bë një ferr. Nëse fëmija po qante, unë kam qenë për të fajësuar, nëse ju nuk hani, nëse të sëmurë, unë kam qenë për të fajësuar. Deri një ditë, në një nga grindje tonë, më goditi pa mëshirë, mori fëmijën dhe e hodhi atë me forcë në grazhd e tij. Për fat të mirë lodra e butë dhe batanije ndaluar të keqen. Por kjo më bëri që të lënë dhe nuk shohim prapa. Ai mori mua në gjykatë, kërcënuar, iu lut mua, por u kthye Pas lehtësim fillestare, fillova të përjetojnë një zbrazëti e pafund dhe një trishtim të thellë. Unë kisha për të marrë drogë për të të jetë në gjendje për të vepruar në punën time, por më keq. Një mik shumë i mirë bindur mua për të vizituar një psikiatër / psikoterapist. Me vështirësi unë e bëri. Unë kisha për të dalë nga ky ferr të brendshëm që kishte bërë një mënyrë e jetës dhe nuk mund ta kuptojnë pse kam lejuar kaq shumë dhunë në jetën time. tërhiqet kaluarën time për të gjetur rrënjët e problemit. Snneiditopoiisa që u rrit në dhunë dhe se kjo situatë ishte aq e njohur që mund të dhe për të kërkuar atë. Kuptova se nëna ime ishte një grua e sëmurë mendor i cili hodhi përgjegjësinë për mjerimin në mua. Më e rëndësishme kujtesa ime fëmijërisë ishte: Mbaj mend duke qenë 4 vjet, dekoroj pamje Krishtlindjeve pemë. Unë shkova për të vënë një gur i çmuar dhe unë nuk pati sukses, unë shikuar nënën time për ndihmë, por kishte frikë të pyesni atë. Pastaj ai me vështrimin e errët dhe e largët më tha: "Ju, nuk paraqet ofertën tënde Santa Claus, sepse ju diavolokoritso. Kur lindur-tions më bëri të vuajnë si unë ju kam dhënë mallkim time. Unë uroj që të vuajnë të gjithë Ashtu si jeta që kur unë lindi ". Pa një konventa të dytë mori drurin dhe hodhi stolitë xestolise mbi njësi. Kam qëndruar i palëvizshëm nga frika ime. Nëna ime ka arritur të frikësohen hije time, duke u përpjekur dëshpërimisht të bëhet më mirë, sepse unë ndjeva asgjë dhe ngushëlloj me vuajtje të paimagjinueshme njerëzore. Ai ka qenë i vdekur për vite, por mendimi i ende më mbush me tmerr. Edhe duke punuar me veten time që të jetë në gjendje për falje, mos shpenguar fundit. Ndërkohë rimartuar, kam bërë dy fëmijë të tjerë. Shpesh zgjohem në gjumin tim unë shikojmë në burrin tim dhe unë pyes veten se kur do të bëhen të dhunshme. Por deri tani kjo ndodh. Unë guxoj të them se kam arritur të ndryshojë rrjedhën e jetës sime, por modelet e fëmijës. Guxoj ta bërë ëndrrat e të kujdeset për veten, guxoj unë mendojnë se unë e meritojnë atë. Dhuna vuajtur nga Merope gjatë gjithë jetës së saj dhe ndjenjat e saj rreth vetes dhe perceptimet rreth jetës janë pasqyruar në kujtimet e fëmijërisë . fëmijët Kujtimet janë dritaret që të na lejojë të shohim se e kaluara ka shënuar tashmen tonë. Në të njëjtën kohë, të na ndihmojë për të hapur derën për të ardhmen dhe të vendosë nëse ne duam që të vazhdojmë së bashku këtë rrugë, një rrugë që do të çojë në situata të ngjashme, ose nëse ne duam të rrezikojnë ndryshim. Kur pas gjatë Merope transmetuar të njëjtin kujtesë, se çfarë kishte ndryshuar ishte imazhi i vetes, kujtimi i veten si një grua që lufton për të sjellë ndryshime ka qenë më e theksuar sesa imazhin e viktimës. Kjo vetë-respekt kishte zhvilluar vetë duke marrë përgjegjësi pushuar të marrin në konsideratë të tjerët përgjegjës për jetën e saj dhe arriti të shpengojë marrëdhënie sëmurë.